კიდევ ერთი გათენებული დღისთვის გულო მურსალოვა ღმერთს მადლობას უხდის და ტრადიციულ საქმიანობას იწყებს.
სოფელ აბასთუმანში გაზაფხულიდან დაზამთრებამდე ძირითად დროს ეზოში ატარებს. ხეხილიდან და სათბურიდან მიღებული შემოსავალი, მამის პენსიასთან ერთად, ოჯახის საარსებო წყაროა.
ჯერ კიდევ სკოლის მოსწავლე იყო, როცა მისი გადასახლებული ოჯახი ფერღანიდან საქართველოში დაბრუნდა. ტრადიციისა თუ უსახსრობის გამო, ექიმ-ფსიქიატრის პროფესიას ვერ დაეუფლა. ექთანი გახდა, თუმცა სპეციალობით არასდროს უმუშავია. 19 წლის იყო, როცა მომავალი მეუღლე გაიცნო და დაოჯახდა.
ოჯახი მალე დაენგრა და შვილთან ერთად მამის სახლში დაბრუნდა. იხსენებს, რომ ვითარებაში გარკვევის შემდეგ, ხუთივე ძმა და მშობლები მხარში ამოუდგნენ და ცხოვრების თავიდან დაწყება შეაძლებინეს.
პირადი ცხოვრების დეტალებზე საუბარი არ სურს, თუმცა ორჯერ დანგრეული ოჯახის შემდეგ მისი მთავარი მამოძრავებელი ძალა შვილები და მათ მომავალზე ზრუნვაა. იხსენებს, რომ სამშობლოში დასაბრუნებლად საცხოვრებლის გამოცვლა მის მშობლებს ათჯერ მოუწიათ. საბჭოთა რეჟიმის გადაწყვეტილებით, საკუთარი სახლიდან სამ საათში გამოძევებულები სხვადასხვა ქვეყანაში აღმოჩდნენ. ერთი მხრივ თვითმყოფადობის შენარჩუნება და მეორე მხრივ ადგილობრივებთან ინტეგრირება რთული პროცესი იყო. ფიქრობს, რომ ამის გამო მაჰმადიანი მესხები ტრადიციებს შორის ჩაიკარგნენ.
ბრძოლის უნარი მემკვიდრეობით მამისგან ერგო. 82 წლის ალიხან ყურაძე ნახევარსაუკუნოვანი მცდელობის შემდეგ, ისევ სოფელ აბასთუმანში ცხოვრობს, თუმცა გადასახლებიდან დაბრუნებამდე მძიმე და ტრაგიკული გზა გაიარა. 220 სოფლის ათასობით მოსახლის ცხოვრება საბჭოთა სისტემამ, რამდენიმე საათში შეცვალა. ალიხან ყურაძის ბავშვობა 7 წლის ასაკში დასრულდა.
,,იმ ღამით, სოფელ აბასთუმანში, დოკუმენტურ ფილმს გვიჩვენებდნენ. ხალხი დიდი კაკლის ხის ქვეშ იყო შეკრებილი, იქვე, ეკრანის მსგავსი რაღაც იყო და ფილმი გადიოდა. კადრებიც მახსოვს:კვამლი, აფეთქება, ჯარისკაცები გარბოდნენ. მერე დედის მუხლებზე ჩამეძინა. მე და დედა ცალ-ცალკე ვცხოვრობდით, დედა მეორედ იყო გათხოვილი და სხვაგან ცხოვრობდა, მე ბებიასთან ვიზრდებოდი. ბებია ადგა, კარი გააღო და მახსოვს, ნახევრად შიშველი გავიქეცი. სოფელი სავსე იყო დიდი მანქანებით, ფარების შუქით იყო განათებული ყველაფერი”.
82 წლის მოხუცი, თავისი გზის გამგრძელებლად ქალიშვილს მიიჩნევს. ამბობს, რომ თავისუფლება და ღირსება ის თვისებებია, რომელიც მტერსაც კი პატივისცემით განაწყობს.
სწორი გადაწყვეტილებებისა და თავდაუზოგავი შრომის გამო დედას გმირს უწოდებს ფრიდონი. თავზე ჭერი რომ აქვთ, გულოს მტკიცე და მებრძოლ ხასიათს უმადლის. ამბობს, რომ მთელი ცხოვრება დედა ქალის და კაცის ტვირთს ეზიდება.
მე-12 კლასელი აბიტურიენტი დისგან განსხვავებით გეგმებზე ღიად საუბრობს. იმის გამო, რომ უსამართლობას ბევრჯერ წააწყდა, პროფესიად იურისტობა აირჩი. უნდა სხვების და საკუთარი უფლებები დაიცვას.
გულო მძიმე ფიზიკური შრომით ცდილობს შვილების განსხვავებული მომავალი უზრუნველყოს. დარწმუნებულია, რომ კეთილდღეობა განათლებაზე გადის. საკუთარი პროფესია ამისთვის ვერ გამოიყენა, მაგრამ მედიცინის მიმართ ინტერესი დღემდე არ განელებია. სტუდენტობის დროს შეგროვებულ წიგნებს ხშირად უბრუნდება. ინტერნეტში კი ფარმაკოლოგიაზე სიახლეებს ეძებს. ასე მედიცინასთან კავშირს ინარჩუნებს. დარწმუნებულია, იმ ცოდნამ, რაც პროფესიაში ვერ გამოიყენა, ცხოვრებისეული სირთულიდან თავის დახსნის საშუალება მისცა.