Հնացած լաբորատորիաներ, անսարքի ջրային համակարգ,անանցանելի ճանապարհ, արտաքին լուսավորության պակաս, աճող միգրացիա- սա այն խնդիրների ցանկն է, որը անհանգստացնում է գյուղ Խիզաբավրայում ապրող երիտասարդներին:

«Գյուղում ժամանցի վայր միայն մարզադաշտն է, որտեղ կարող ենք անցկացնել ազատ ժամանակ: Կամ փողոցներում հավաքվում և զրուցում ենք: Այստեղ ոչ հրապարակ կա, ոչ էլ մարմնամարզության սարքեր: Ինտերնետ էլ չկա, որ նորություններին հետևենք»,- 9-րդ ալիքի մոտ պատմում է 11-րդ դասարանի աշակերտ՝ Իրակլի Մազմիշվիլին:

Իրակլիի ծնողները ապրում են գյուղ Թոկում, իսկ նա կրթություն ստանալու նպատակով մի քանի տարի է, ինչ տատիկի և պապիկի հետ մենակ է ապրում: Պատրաստվում է շարունակել ուսումը, ընդունվել համալսարան: Սակայն որոշել է, որ գյուղ կայցելի հազվադեպ: Պատճառը Խիզաբավրայի բարդ սոցիալ-տնտեսական պայմաններն են:

«Բկալելի տները վերանորոգման կարիք ունեն, սակայն տեղացիները դրա համար հնարավորություններ չունեն: Ով աշխատում է, գնում են Ախալցիխե կամ Ասպինձա: Գյուղում աշխատավայրեր գոյություն չունեն, երիտասարդների համար ոչ մի աջակցություն չկա»:

9-րդ ալիքի հետ զրույցում նշում է, որ գյուղ վերադառնալու հնարավորությունը շատ քիչ է և Խիզաբավրա կգնա միայն ամառային արձակուրդներին:

Ըստ 9-րդ ալիքի տեղեկությունների՝ գյուղի դպրոցում մոտ 65 աշակերտ են սովորում: Աշխատում են 22 ուսուցիչներ:

Մարիամ Սուդաձեն գյուղ Ղրելիից Խիզաբավրա տեղափոխվել է մեկ տարի առաջ, չնայած գյուղի խնդիրները նույնպես նկատում է և խոսում այդ մասին:

«Գյուղում լույս չկա, դժվարանում ենք երեկոյան տեղ գնալ: Ճանապարհներն էլ վերանորոգման կարիք ունեն»,- ասում է նա:



9-րդ ալիքը կապնվեց Խիզաբավրայի դպրոցի ֆիզիկայի ուսուցչուհու հետ: Ըստ Թեա Խիթարիշվիլիի, դպրոցում լաբորատորիան կարգավորման կարիք ունի:

«Մենք դպրոցական լաբորատորիայում ունենք հնացած գույք, գրադարանն էլ պետք է նորացնել, աշակերտների լայն ընտրության համար նոր և բազմաթիվ գրքեր են հարկավոր»,- ասում է Խիզաբավրայի դպրոցի ֆիզիկայի ուսուցչուհի՝ Թեա Խիթարիշվիլին:

Ըստ նրա, ուսուցիչներին հաճախ են տալիս տեղեկություններ, որոնք հարկավոր է ճշտել, փնտրել գրքերում, համացանցերում: Սակայն գյուղում ինտերնետ, իսկ գրադարանում հարկավոր գրքերի քանակ չկա: Թեա Խիթարիշվիլին ուշադրությունը կենտրոնացնում է նաեւ գյուղում աճող միգրացիայի ցուցանշի վրա:

«Աշխատավայրեր չլինելու պատճառով, երիտասարդները գնում են գյուղից: Նրանք գիտեն, որ եթե վերադառնան, աշխատանք չեն կարող գտնել: Անձամբ ես, աշխատում եմ, սակայն աշխատավարձս բավական չէ, որ ես էլ առաջադիմեմ, էլ ավելի շատ գիտելիք ձեռք բերեմ և օգնեմ համայնքին: Հաճախ տրենինգներ են, այն էլ անվճար չեն, կամ այնպիսի օր, ժամ են ընտրում, որ գնալ հասնելն ուղակի անհնար է: Քաղաք որ գնում ենք, չենք կարող վերադառնալ ուշ ժամերի:Ճանապարհի գումարն էլ մենք ենք վճարում»,- պատմում է Թեա Խիթարիշվիլին:

Ըստ Ասպինձայի քաղաքապետ՝ Ռոստոմ Մագրաքվելիձեի հայտարարության, գյուղում ճանապարհները խնդիր չեն հանդիսանում: Իսկ լուսավորումը գյուղի բնակչությունը անձամբ է ընտրել որպես առաջնայնություն և մոտ ապագայում, գյուղերի աջակցման ծրագրի սահմաններում այս հարցը կլուծվի: