Սպիտակ, փայլուն վերնաշապիկները երեխաների մաշկի վրա շարժվում են ռիթմիկ կերպով:
Շակիրայի երգի ներքո, լսվում է պարուսույցի ծափահարությունը և երբեմն բացականչությունները՝ «Ուղղիր ուսերը», «ժպտա» . . Չորսից յոթ տարեկան երեխաները պարապում են մեծ հայելու դիմաց և հաճախ զույգեր են կազմում: Սա «Սիխարուլի» (Երջանկություն) պարային համույթի փոկրիկների խումբն է: Օրվա ընթացքում դահլիճում փոխվում է երաժշտությունը, պարողները-ըստ հասակի, սիրողական և մասնագիտական խմբերը, բայց անփոփոխ միայն մեկ բան կա – բոլորը պարի սիրահարներ են:

7 տարեկան Բարբարեն արդեն 7 մեդալակիր է: Համաշխարհային մրցաշարերում կրկնակի առաջին տեղը զբաղեցրած երեխան դահլիճ առաջին անգամ մտել է 3 տարեկան հասակում: Երբ պարում է, աչքերը շողում են հատկապես Չա-չա-չա պարի ռիթմը լսելուց:

«Պարը մեծ երջանկություն է պարգևում: Առաջին բանը, որ անում են դահլիճ մտնելուց հետո, պարապմունքն է»,- ասում է Բարբարե Բերիձեն:

Նեղ սենյակում պարապում են ձողի հետ: Ձգումներ խումբը միասնաբար չի կարող անել, չեն տեղավորվում: Դահլիճը բազմիցս ձևափոխել են, սակայն տարածքը երբեք չի հերիքում: Ոչ մեծ տարածքում բեմադրված պարերով շատերն են հետաքրքրվում և շատ հաջողությունների են հասել: Ժամանակակից պարերին ստուդիայում տիրապերում են շուրջ 50 երեխա, դեռահաս և չափահասներ:

Ախալցիխեում նմանատիպ պարերը կապվում են Էլդար Գելաշվիլիի հետ: 38 տարիների ընթացքում նա բազմաթիվ պարողների է մեծացրել: Նաթիա Փռցքիալաձեն նրանցից մեկն է:

«Ինձ համար պարը ամեն ինչ է»,- ասում է Նաթիան, ով արդեն մի քանի տասնյակ տարիներ Էլդարի հետ պարեր է սովորեցնում:

Ախալցիխեում երաժշտական տասնամյա կրթությունից հետո, Նաթիան ուզեց դառնալ երգի ուսուցչուհի: Մի քանի տարի երաժշտական դպրոցում աշխատեց անգամ, բայց հետագայում հասկացավ, որ մասնագիտության ընտրությունում սխալվել է: Թբիլիսիում զբաղվում էր պարերով, միաժամանակ «Սիխարուլի» ստուդիայում աշխատում էր որպես օգնական: Նրանից հետո, երբ վերադարձավ հայրական քաղաք և պարուսույցի հետ գլխավորեց պարային համույթի ղեկավարությունը, նրանց հաջողության պատմությունը վերսկսվեց:

«Այս գավաթները մեծ տանջանքներով ենք հաղթել, ինչպես արտասահմանում, այնպհես էլ Վրաստանում: Ամենա նշանակավոր պարգևատրումը «Բաթումի 2018»-ի գրան պրին էր, որը համաշխարհային մրցաշարում հաղթեցին համույթի անդամները»,- պատմում է Նաթիան:

«Էլ ավելի շատ հաջողված պարողներ» սա ստուդիայի նպատակն է: Անձամբ Նաթիան չի դադարում զարգանալ: Պարբերաբար հաճախում է Վրաստանում անցկացվող մաստերկլասերին: Չի բացակայում լատինաամերիկյան պարերի դասընթացներին: Հույս ունի, որ մոտ ապագայում կստանա միջազգային մրցավարական կարգավիճակ:

Տասը գավաթ, 33 մեդալ, 100-ից ավելի դիպլոմներ- սա մեկ պարողի ձեռք բերած հաղթանակներն են:

Բայա Դեվաձեն երբեք չի հոգնում պարելուց: Շուտով ավարտում է դպրոցը, բայց չի կարող պատկերացնել անգամ, որ իր կյանքում երբևիցե «երջանկությունն» էլ կարող է ավարտվել:

«Սա նման սպորտ է, եթե սկսում ես, պետք է գնաս մինչև վերջ: Երբեմն ամբողջովին տրվում էի պարին, իսկ հետո, պարը իմ կյանքի մի մասը դարձավ: Մեծ ցանկություն ունեմ, որ դառնամ հայտնի պարուհի»,- ասում է Բայա Դեվաձեն:

Բայան հաջողակ է: Նա զույգ ունի, չնայած ստուդիայում բոլոր աղջիկները զույգ չունեն:



Սիմոն Ամբարյանը այն 8 տղաների թվում է, ովքեր չեն վախեցել տարբեր կարծրատիպերից և «տղային վայել» զբաղմունքներից պարը ավելի բարձր են դասել: Բազմաթիվ հաղթանակներ և հաջողություններ ձեռք բերած պարողը դեռ շատ ակնկալիքներ ունի:

«Շատ եմ ուզում ապագայում լավ պարել, շատ մեդալներ ստանալ և հասնել բարձունքների»,- ասում է Սիմոնը:

Գավաթները հավաքում են ստուդիայում: Վերևում փակցնում են այն երկրի դրոշը, որտեղ պարգևատրվում են հրաշալի պարխային ներկայացման համար: Պահարանում նեղվածք է:

«Երջանկության» անդամները վստահ են, որ հաջողության տեսակետից լայնություն ձեռք կբերեն, իսկ նեղությունը կմնա միայն ստուդիայի դռների ներսում: