Գյուղատնտեսություն
«Սա կյանք չէ, սա անգամ գոյատևել չի կոչվում»,- գյուղի բնակիչներ
Խոսպիոն գտվում է Ջավախքում, Ախալքալաքի սարահարթում: Գյուղը գտնվում է ծովի մակարդակից 1720 մ բարձրությամբ, Ախալքալաքից 5 կմ հեռավորությամբ: 2014 թվականի մարդաքանակի համաձայն, գյուղում ապրում է 385 բնակիչ:
Խոսպիոյում շատ խնդիրներ կան: Գյուղի բնակչությունը խնդիր են համարում գործազրկությունը, արոտավայրերի պակասը, անկարգ ճանապարհները, խմելու ջուրն ու լուսավորությունը: Տեղացիները իշխանության ուշադրությունն են պահանջում:
Խոսպիոյի բնակչության գլխավոր խնդիրը ծայրահեղ դժվարությունն է: Իսկ համաճարակը նրանց տնտեսական վիճակն էլ ավելի բարդացրեց: Բնակչության հիմնական մասը գործազուրկ է, հետևաբար այժմ հայտնվել են ծանր իրավիճակում: Նրանք, հիմնականում, հիղագործությամբ և անասնապահությամբ են զբաղվում, սակայն ասում են, որ միայն սրանով ընտանիքներ պահելը շատ բարդ է:
Տեղացիներն ասում են, որ կառավարությունը սկսել է վաճառել արոտավայրեր Խոսպիոյում: Նախկինում գյուղացիների կողմից օգտագործվող արոտավայրերն այժմ մասնավոր սեփականություն են համարվում: Խոսպիոյի բնակիչները վախենում են, որ արոտավայրեր այլևս չեն ունենա և անասուններ պահել նույնպես չեն կարողանա: Ըստ նրանց, շուտով ընտանիքների մասին հոգ տանելն անգամ հնարավոր չի լինի:
«Եթե այսպես շարունակվեց, մենք շուտով արոտավայր չենք ունենա, հետո ի՞նչ ենք անելու: Ինչպե՞ս գոյատևենք: Միայն անասունների հույսով ենք ապրում, որ գոնե պանիր կվաճառենք, գումար կվաստակենք: Հիմա կենդանիներ էլ չենք կարող պահել, քանզի արոտավայր չունենք»,- ասում է Խոսպիոյի բնակիչը:
Բնակիչների խոսքով ՝ գյուղում, գյուղատնտեսական նշանակության հողերի վաճառման և սեփականացման խնդիրը նույնպես առկա է, տեղացիներն ասում են, որ Խոսպիոյի հողերը պարբերաբար վաճառվում են: Բնակչությունը կառավարությունից օգնություն է խնդրում
«Ինչ որ մեկը հող է գնում, կառուցում որևէ շինություն և ապրում է: Մենք ի՞նչ անենք: Սովամա՞հ լինենք»,- ասում է գյուղացին:
Նրանք ասում են, որ եթե բավարար հող չունենան, արոտավայրերը ուրիշին պատկանեն, իսկ երիտասարդները չաշխատեն, հետագայում չեն կարողանա գոյություն ունենալ:
«Գոյատևում ենք միայն անասնապահության շնորհիվ, այլ աշխատավայր ու գործ մենք չունենք»,- պատմում է տեղի բնակիչ՝ Պավլե Վախտանգիշվիլին:
Գյուղացիների համար խնդիր է նաև հող մշակելը, որին ոչ այնքան սուղ միջոցներ են պետք, ուստի տեղացիներից ոմանք ի վիճակի չեն հող մշակել և ցանել բերքը: Հետեւաբար, նրանք չեն կարող եկամուտ ունենալ: Իսկ համաճարակային իրավիճակի պատճառով, նրանքհամար դժվարանում են ապրանք գնել և պաշար ունենալ ձմռան համար:
«Մայիսից հոկտեմբեր խմելու ջուր չունենք, ինչպես պահպանենք մեր գոյությունը»,- ասում է Գելա Գվարամաձեն:
Տեղացիների խոսքով ՝ գյուղում մանկապարտեզ էլ չկա: Կառավարությունը սկսել է արտաքին լուսավորության հարցը լուծել, բայց գործը չի ավարտվել:
«Մանկապարտեզ, լուսավորություն, սրանք էլ չկա գյուղում»,- ասում է տեղացին:
Ախալքալաքի քաղաքապետը չի հերքում Խոսպիոյի խնդիրները, բայց նշում է, որ Խոսպիոյի բնակիչները քաղաքապետարանի գյուղերի ցուցակից, ամենալավ վիճակում են: Յուրի Ունանյանը բացատրում է, որ այս փուլում գյուղում չի նախատեսվում արտաքին լուսավորության տեղադրում, մանկապարտեզի կառուցում և ներքին ճանապարհների բարելավում: Այս խնդիրները լուծելու համար մեծ գումարներ են անհրաժեշտ, որոնք բյուջեում դեռ նախատեսված չեն:
«Լուսավորություն տեղադրվեց, բայց չավարտվեց, որովհետև գումարը չհերիքեց»,- ասում է Ախալքալաքի քաղաքապետը:
Ինչ վերաբերում է արոտավայրերի հարցին, Յուրի Ունանյանը համաձայն չէ բնակչության տեսակետների հետ և ասում է, որ Խոսպիոյում բավականաչափ արոտներ կան: Բացի սրանից, Ախալքալաքի քաղաքապետի խոսքով, պետությունը մասնավոր սեփականության հետ գործ չունի:
«Միայն այն հողերն են վաճառվում, որոնք պետության սեփականություն են համարվում: Բնակչությունն ունի բավական արոտավայր: Սա նրանց համար իսկապես խնդիր չէ»,- ասում է Ախալքալաքի քաղաքապետը:
Խոսպիոյի բնակչության կողմից թվարկած խնդիրներից մեկի՝ խմելու ջրի հարցը Ունանյանն հերքում է և հայտարարում, որ խմելու ջրի համակարգը վերանորոգման կարիք ունի Ախալքալաքի գրեթե բոլոր գյուղերում, բայց ոչ Խոսպիոյում:
«Ջուր ունեն, շատ խնդիրներ կան, բայց ոչ ջրի: Եվրոպա չէ, սա Խոսպիոն է»,- հայտարարում է Ախալքալաքի մունիցիպալիտետի քաղաքապետը:
Մինչև որ Խոսպիոն Եվրոպայի մաս դառնա, կամ բյուջետում գումարներ կհատկացվեն, տեղացիները ստիպված կլինեն անձամբ լուծել գյուղի խնդիրները, որոնց առկայությունը իշխանությունը հերքում է:
Հրապարակվել է Վրաստանի Բաց հասարակության հիմնադրամների և Վրացական ռազմավարության ու զարգացման կենտրոնի (GCSD) ֆինանսական աջակցությամբ:Հեղինակի / հեղինակների կողմից տեղեկատվական նյութում հայտնված կարծիքը չի կարող արտացոլել հիմնադրամի և կենտրոնի դիրքորոշումը: Ըստ այդմ, «Բաց հասարակության հիմնադրամը» և «Վրացական ռազմավարության և զարգացման կենտրոնը» պատասխանատու չեն նյութի բովանդակության համար:
Խոսպիոյում շատ խնդիրներ կան: Գյուղի բնակչությունը խնդիր են համարում գործազրկությունը, արոտավայրերի պակասը, անկարգ ճանապարհները, խմելու ջուրն ու լուսավորությունը: Տեղացիները իշխանության ուշադրությունն են պահանջում: Խոսպիոյի բնակչության գլխավոր խնդիրը ծայրահեղ դժվարությունն է: Իսկ համաճարակը նրանց տնտեսական վիճակն էլ ավելի բարդացրեց: Բնակչության հիմնական մասը գործազուրկ է, հետևաբար այժմ հայտնվել են ծանր իրավիճակում: Նրանք, հիմնականում, հիղագործությամբ և անասնապահությամբ են զբաղվում, սակայն ասում են, որ միայն սրանով ընտանիքներ պահելը շատ բարդ է:
Տեղացիներն ասում են, որ կառավարությունը սկսել է վաճառել արոտավայրեր Խոսպիոյում: Նախկինում գյուղացիների կողմից օգտագործվող արոտավայրերն այժմ մասնավոր սեփականություն են համարվում: Խոսպիոյի բնակիչները վախենում են, որ արոտավայրեր այլևս չեն ունենա և անասուններ պահել նույնպես չեն կարողանա: Ըստ նրանց, շուտով ընտանիքների մասին հոգ տանելն անգամ հնարավոր չի լինի: «Եթե այսպես շարունակվեց, մենք շուտով արոտավայր չենք ունենա, հետո ի՞նչ ենք անելու: Ինչպե՞ս գոյատևենք: Միայն անասունների հույսով ենք ապրում, որ գոնե պանիր կվաճառենք, գումար կվաստակենք: Հիմա կենդանիներ էլ չենք կարող պահել, քանզի արոտավայր չունենք»,- ասում է Խոսպիոյի բնակիչը:
Բնակիչների խոսքով ՝ գյուղում, գյուղատնտեսական նշանակության հողերի վաճառման և սեփականացման խնդիրը նույնպես առկա է, տեղացիներն ասում են, որ Խոսպիոյի հողերը պարբերաբար վաճառվում են: Բնակչությունը կառավարությունից օգնություն է խնդրում
«Ինչ որ մեկը հող է գնում, կառուցում որևէ շինություն և ապրում է: Մենք ի՞նչ անենք: Սովամա՞հ լինենք»,- ասում է գյուղացին:
Նրանք ասում են, որ եթե բավարար հող չունենան, արոտավայրերը ուրիշին պատկանեն, իսկ երիտասարդները չաշխատեն, հետագայում չեն կարողանա գոյություն ունենալ:
«Գոյատևում ենք միայն անասնապահության շնորհիվ, այլ աշխատավայր ու գործ մենք չունենք»,- պատմում է տեղի բնակիչ՝ Պավլե Վախտանգիշվիլին:
Գյուղացիների համար խնդիր է նաև հող մշակելը, որին ոչ այնքան սուղ միջոցներ են պետք, ուստի տեղացիներից ոմանք ի վիճակի չեն հող մշակել և ցանել բերքը: Հետեւաբար, նրանք չեն կարող եկամուտ ունենալ: Իսկ համաճարակային իրավիճակի պատճառով, նրանքհամար դժվարանում են ապրանք գնել և պաշար ունենալ ձմռան համար:
«Մայիսից հոկտեմբեր խմելու ջուր չունենք, ինչպես պահպանենք մեր գոյությունը»,- ասում է Գելա Գվարամաձեն: Տեղացիների խոսքով ՝ գյուղում մանկապարտեզ էլ չկա: Կառավարությունը սկսել է արտաքին լուսավորության հարցը լուծել, բայց գործը չի ավարտվել:
«Մանկապարտեզ, լուսավորություն, սրանք էլ չկա գյուղում»,- ասում է տեղացին:
Ախալքալաքի քաղաքապետը չի հերքում Խոսպիոյի խնդիրները, բայց նշում է, որ Խոսպիոյի բնակիչները քաղաքապետարանի գյուղերի ցուցակից, ամենալավ վիճակում են: Յուրի Ունանյանը բացատրում է, որ այս փուլում գյուղում չի նախատեսվում արտաքին լուսավորության տեղադրում, մանկապարտեզի կառուցում և ներքին ճանապարհների բարելավում: Այս խնդիրները լուծելու համար մեծ գումարներ են անհրաժեշտ, որոնք բյուջեում դեռ նախատեսված չեն:
«Լուսավորություն տեղադրվեց, բայց չավարտվեց, որովհետև գումարը չհերիքեց»,- ասում է Ախալքալաքի քաղաքապետը:
Ինչ վերաբերում է արոտավայրերի հարցին, Յուրի Ունանյանը համաձայն չէ բնակչության տեսակետների հետ և ասում է, որ Խոսպիոյում բավականաչափ արոտներ կան: Բացի սրանից, Ախալքալաքի քաղաքապետի խոսքով, պետությունը մասնավոր սեփականության հետ գործ չունի:
«Միայն այն հողերն են վաճառվում, որոնք պետության սեփականություն են համարվում: Բնակչությունն ունի բավական արոտավայր: Սա նրանց համար իսկապես խնդիր չէ»,- ասում է Ախալքալաքի քաղաքապետը:
Խոսպիոյի բնակչության կողմից թվարկած խնդիրներից մեկի՝ խմելու ջրի հարցը Ունանյանն հերքում է և հայտարարում, որ խմելու ջրի համակարգը վերանորոգման կարիք ունի Ախալքալաքի գրեթե բոլոր գյուղերում, բայց ոչ Խոսպիոյում:
«Ջուր ունեն, շատ խնդիրներ կան, բայց ոչ ջրի: Եվրոպա չէ, սա Խոսպիոն է»,- հայտարարում է Ախալքալաքի մունիցիպալիտետի քաղաքապետը:
Մինչև որ Խոսպիոն Եվրոպայի մաս դառնա, կամ բյուջետում գումարներ կհատկացվեն, տեղացիները ստիպված կլինեն անձամբ լուծել գյուղի խնդիրները, որոնց առկայությունը իշխանությունը հերքում է:
Հրապարակվել է Վրաստանի Բաց հասարակության հիմնադրամների և Վրացական ռազմավարության ու զարգացման կենտրոնի (GCSD) ֆինանսական աջակցությամբ:Հեղինակի / հեղինակների կողմից տեղեկատվական նյութում հայտնված կարծիքը չի կարող արտացոլել հիմնադրամի և կենտրոնի դիրքորոշումը: Ըստ այդմ, «Բաց հասարակության հիմնադրամը» և «Վրացական ռազմավարության և զարգացման կենտրոնը» պատասխանատու չեն նյութի բովանդակության համար:
ამავე კატეგორიაში
კვირის პოპულარული
ამინდის პროგნოზი
აბრეშუმის გზა
პარტნიორი მედიასაშუალებების მასალები
ამინდი
ახალციხე
10
°C
ახალქალაქი
6
°C
ასპინძა
7
°C
ადიგენი
15
°C
ბორჯომი
13
°C
თბილისი
15
°C
აბასთუმანი
7
°C
ბაკურიანი
5
°C
ნინოწმინდა
6
°C
ვალუტა
AMD
1000
6.8931
EUR
1
2.8812
RUB
100
2.9138
TRY
1
0.0831
USD
1
2.6797
მოცემული ვებ გვერდი „ჯუმლას" ძრავზე შექმნილი უნივერსალური კონტენტის მენეჯმენტის სისტემის (CMS) ნაწილია. ის USAID-ის მიერ დაფინანსებული პროგრამის "მედია გამჭვირვალე და ანგარიშვალდებული მმართველობისთვის" (M-TAG) მეშვეობით შეიქმნა, რომელსაც „კვლევისა და გაცვლების საერთაშორისო საბჭო" (IREX) ახორციელებს. ამ ვებ საიტზე გამოქვეყნებული კონტენტი მთლიანად ავტორების პასუხისმგებლობაა და ის არ გამოხატავს USAID-ისა და IREX-ის პოზიციას.
This web page is part of Joomla based universal CMS system, which was developed through the USAID funded Media for Transparent and Accountable Governance (MTAG) program, implemented by IREX. The content provided through this web-site is the sole responsibility of the authors and does not reflect the position of USAID or IREX.
ავტორის/ავტორების მიერ საინფორმაციო მასალაში გამოთქმული მოსაზრება შესაძლოა არ გამოხატავდეს "საქართველოს ღია საზოგადოების ფონდის" პოზიციას. შესაბამისად, ფონდი არ არის პასუხისმგებელი მასალის შინაარსზე.
The views, opinions and statements expressed by the author/authors and those providing comments are theirs only and do not necessarily reflect the position of the Foundation or the Center. Therefore, the Open Society Georgia Foundation and Georgian Center for Strategy and Development are not responsible for the content of the information material.
