Ռուսաստան մեկնող Հայաստանի քաղաքացիների հարցը տևական ժամանակ է լուծում չի ստանում։ Մարդիկ այնպիսի ծայրահեղ վիճակի մեջ են հայտնվել, որ արդեն անցել են անժամկետ հացադուլի։ Կարծիքները տարբեր են, բայց հիմնականում երկու պատճառ է նշվում՝ քաղաքական դրդապատճառներով ՌԴ-ն պատժում է ՀՀ իշխանություններին, և երկրորդ՝ սա զուտ պանդեմիայի հետ է կապված, քանի որ Հայաստանում բարձր են վարակվածության ու մահացության ցուցանիշները։

Եթե քաղաքական, ապա ինչո՞ւ է մեր ռազմավարական դաշնակիցը, պատժելով մեր հայրենակիցներին, դրանով պատժում ՀՀ իշխանություններին։ Այդ ի՞նչ կարգի վատ պետք է գնահատվի ՌԴ-ի կողմից մեր իշխանությունների գործընկերային վարքագիծը, որ ՌԴ-ն պաշտոնական մակարդակով որոշում կայացնի պատժել իր երկրում ապրող ու աշխատող, ՌԴ-ն շենացնող ՀՀ քաղաքացիներին։

Իհարկե, ասել, թե Հայաստանը սուվերեն պետություն է, վարում է իր սեփական քաղաքականությունն ու ամենևին պարտավոր չէ իր քայլերը համաձայնեցնել այլ երկրի հետ, անգամ ռազմավարական դաշնակից, շատ հայրենասիրական է հնչում։ Բայց այդ դեպքում էլ պետք է կարողանաս քո երկրում ապրելու ու օրվա հաց վաստակելու պայման ստեղծես ու մարդիկ կմնան ու կշենացնեն մեր երկիրը։

Երբ փակվեցին սահմանները ՌԴ-ի հետ, Հայաստանի իշխանությունները շտապեցին ազդարարել, որ այնքան աշխատատեղ են ստեղծել, որ արտագնա աշխատանքի մեկնողներն այլևս չեն էլ մտածի մեկնելու մասին։ Բայց, ինչպես տեսնում ենք, այդ աշխատատեղերն ու վարձավճարները բավարար չեն, էլ չեմ խոսում, որ դրանք շուտ կավարտվեն եղանակային պայմանների փոփոխության հետ կապված, իսկ այս մարդիկ արդեն հայտնվել են հուսահատ վիճակում։

Սովորաբար պայքարող մարդը հացադուլի չի նստում, նա իր բողոքի ձայնն է բարձրացնում, համախոհներ գտնում, իր պայքարին համակարգված բնույթ հաղորդում։ Հացադուլը ճարահատյալ քայլ է, որ եթե մեր տանը պետք է սովից մեռնենք, գոնե կառավարության դիմաց սովամահ լինենք, գուցե մյուսներին կարողանանք մեր մահով օգնել՝ մեր ակցիայի վրա ուշադրություն հրավիրելու միջոցով։ Չէ՞ որ երբ ՌԴ-ն է փակել ճանապարհը, որքան էլ հացադուլ անես, դրանից ՌԴ իշխանությունները հազիվ թե հուզվեն այնքան, որ ճանապարհը բացեն։

Մեկ հարց էլ է հուշում, որ սա զուտ ՀՀ իշխանությունների դեմ ուղղված քայլ է, քանի որ Բելառուս մեր հայրենակիցները կարողանում են թռչել, բայց այնտեղից ՌԴ քաղաքացի հանդիսացները կարող են մտնել ՌԴ, իսկ Հայաստանի քաղաքացիները՝ ոչ։ Այդ ի՞նչ տարօրինակ անվտանգության կանխարգելիչ քայլեր են, որ Հայաստանից մի քանի հոգով գնում են Բելառուս, միասին շփվում, հաց ուտում, փողոցում քայլում, բայց մի հայն անվտանգ է ՌԴ իշխանությունների տեսանկյունից, քանի որ ռուսական անձնագիր ունի, իսկ մյուսը, որ նույն հայն է, բայց հայկական անձնագրով՝ լուրջ վտանգ է ներկայացնում ՌԴ-ի համար առողջապահական տեսանկյունից։

Անգամ մեր հայրենակիցներն ամիսներով Հայաստանում մնալու փոխարեն պատրաստ են 14 օր կարանտինում մնալ ՌԴ տարածքում, որ այդ ընթացքում որոշակի մեկուսացման հետ կապված ծախսերն իրենց վրա վերացնել, միայն թե գնային, բայց դա էլ չկարողացան ՌԴ իշխանությունների հետ մերոնք լուծել։ Ախր շատերի համար սա սոսկ այնտեղ աշխատելու խնդիր չէ։ Հիվանդ հարազատներ ունեն, ընտանիքներ են ամիսներով իրարից բաժանվել, հազար ու մի այլ խնդիրներ են առաջացել։

Եթե սահմանը փակ է առողջապահական տեսանկյունից, ապա սա նույնպես ՀՀ իշխանությունների սխալների արդյունք է։ Սկզբից խոսվում էր, որ մեզ մոտ հիվանդություն չկա, ու շարունակում էին ծաղրել համավարակը։ Հետագայում իշխանությունները հասկացան, որ համավարակի ծանր ցուցանիշներն իրենց շահերից են բխում, կարող են որոշակի սահմանափակումներ մտցնել երկրում ու այդ կառավարելի դիկտատուրայի պարագայում ամրացնել սեփական իշխանությունը։ Միջազգային կառույցներից համավարակի դեմ պայքարի համար ստացած ու մսխած գումարներն այս խնդրի ընդամենը կողմնակի շահութաբեր ազդեցությունն է, խոսքը իշխանությունը պահելու ու վերարտադրվելու մասին է, իսկ դրա գինը շատ մեծ է՝ փողոցից եկած ու փափուկ աթոռներին բազմածների համար։

Փաստ է, որ որքան էլ խստություն են բանեցնում մեր երկրում դիմակներ դնելու ու սոցիալական հեռավորություն պահպանելու հարցերում, համավարակը հետևողականորեն տարածվում է, ու հիմա էլ խոսվում, որ դպրոցների բացվելով վիճակն ավելի է վատանում։ Այդ դեպքում ինչո՞ւ ենք զարմանում, որ ՌԴ-ն չի շտապում բացել մեր քաղաքացիների համար սահմանը։ Ըստ էության արտակարգ դրությունը փոխարինելով կարանտինով, մերոնց թվում էր, թե վերացան խոչընդոտները սահմանը բացելու, բայց աշխարհում «կարանտին» բառն ավելի սարսափազդու է հնչում, քան անգամ պանդեմիայի պատճառով հայտարարված արտակարգ դրությունը։ Ու դժվար է դրսին բացատրել, թե մեզ մոտ սա ընդամենը բառախաղ է, ու շատ նուրբ կարանտին ենք սահմանել, որ երբ ուզենանք՝ ընդդիմադիրներին ճնշենք, ու դա պանդեմիայի հետ ամենևին կապ չունի։

Ամեն դեպքում այս բողոքի ակցիայի մեջ մի զավեշտ կա, որ տխուր մտորումների տեղիք է տալիս։ Հայաստանից մեկնողները բողոքում են, թե մենք պաշտպանել ենք Փաշինյանի հեղափոխությունը, որ ինքը մեզ թույլ չտա՞ գնանք ՌԴ։ Այդ դեպքում ինչի՞ էիք պաշտպանում Փաշինյանին, եթե հեղափոխությունից հետո ձեր կյանքը մեր երկրի հետ չէիք կապելու։ Ակտիվ պաշտպանում էիք ու տեր կանգնում Փաշինյանին, որ հաղթի ու դրանից հետո մեզ այսպես «անտեր ու անպաշտպան» թողնեք ու գնաք խոպա՞ն։ Չեք ուզում մնալ ու ձեր մեղքերը քավել։

Նյութի աղբյուր՝ Tert.am