Լուրեր
Սալոմե Մելիքիձեն հինգ տարեկան էր, երբ մահացավ նրա հայրը՝ 32-ամյա Թամազ Մելիքիձեն: Փոքրիկ աղջիկը չէր կարողանում հասկանալ, թե ինչու է հենց նրա հայրը գնացել պատերազմ և ոչ թե մյուսների հայրերը: Երեխան դժվարանում էր համակերպվել, որ հայրը այլևս երբեք տուն չի վերադառնալու:
«Սալոմեն այնքան փոքր էր, միայն պատմությունների և նկարների միջոցով է ճանաչում հորը: Նա շատ էր տառապում, երբ լսեցինք մահվան մասին, լացում էի, կռվում էր ինձ հետ, ասում էր մի լացիր, եթե հայրիկը լիներ, կտեսնեինք նրան: Երկար ժամանակ նամակներ էր գրում և ձևացնում էր, թե ուղարկում է հորը, մինչ այսօր նկարները և նամակները պահել եմ: Գրել է, թե հայրիկ, կարոտում եմ քեզ, երբ ես գալու, սպասում եմ քեզ: Նկարի մոտ էր դնում, և երբ ես վերցնում էի նամակները, Սալոմեն հավատում էր, որ հայրն է տարել», - հիշում է Թեա Ջափարիձեն ՝ Թամազ Մելիքիձեի այրին, որը սպանվել էր ռուս զինվորների կողմից:
«Ուզում էր, որ երկրորդ երեխան տղա լինի: Ասում էր Սալոմեին՝ դու իմ տղան ես, իսկ նա պատասխանում էր, ես Թամազի տղան եմ»:
Սալոմեն և Մարիամը այժմ 21 տարեկան են: Նա ութ տարեկան էր, երբ հայրը մահացավ: Ասում է, որ այդ մասին շատ բան չի հիշում:
«Նա այնքան զբաղված և ծանրաբեռնված էր աշխատանքով, որ մենք հաճախ չէինք կարողանում միասին ժամանակ անցկացնել: Նա ծառայում էր Գորիում, իսկ մենք գյուղում էինք, դրա համար երբ գալիս էր գյուղ միայն մեզ հետ էր մնում», - հիշում է Մարիամ Մելիքիձեն:
Թամազ Մելիքիձեն ռուս-վրացական պատերազմի միակ մասնակիցն է Ախալքալաքից, ով չկարողացավ կենդանի վերադառնալ տուն: Նա ապրում էր Կոթելիա գյուղում և ուներ հինգ քույր-եղբայր: Ռազմական գործունեությունը սկսեց 2007 թվականից: Ի սկզբանե նա ընդգրկվեց Գորիի զրահապատ գումարտակում: Մոտ մեկ տարի էր անցել պետության անվտանգության համար ծառայելուց, երբ Ռուսաստանը սկսեց գրավել վրացական տարածքները:
« Օգոստոսի 6-ին արձակուրդի մեջ էր, երեկոյան եկել էր գյուղ: Գիշերվա ժամը 2-ին զանգահարեցին, ահազանգ էր: Ժամը յոթին իրերը հավաքեց և ասաց, որ երկու օրից կվերադառնա: Երկու օր անց նրա դին բերեցին», - ասում է Թամազի կինը ՝ Թեա Ջափարիձեն:
«Հիշում եմ` հեռանալուց առաջ հրաժեշտ տվեցի: Զանգահարեց մեզ, ասում էր, թե մի անհանգստացեք, ես լավ եմ և շուտով կվերադառնամ: Գիտեի, որ պատերազմ է, բայց գաղափար չունեի, որ հայրս մահացել է: Ցավոք, ավելի հստակ ոչինչ չեմ հիշում, ընդամենը 8 տարեկան էի: Հպարտ եմ և հպարտանում եմ հայրիկիս հերոսությամբ: Նա զոհաբերեց իր կյանքը հանուն հայրենիքի»,- ասում Մարիամ Զեդգինձեն:
Թե ինչպես է սպանվել Թամազ Մելիքիձեն – այս մասին գիտեն միայն Գորիի զրահաբազայի ռմբակոծությունից փրկված զինվորները: Երբ ռուսական ռմբակոծիչները առաջին անգամ հայտնվեցին զորամասի մոտ,կոթելիացի մարտիկը բակում թեթև վիրավորվել էր:
Նա մտել է կառույց ՝ ծանր վիրավորներին օգնելու համար, որի ընթացքում ռուսական օդուժը ձեռնամուխ եղավ երկրորդ օդային հարձակմանը: Ռումբի հետևանքով զոհվել է 19 զինծառայող, այդ թվում ՝ Թամազ Մելիքիձեն:
«Իմ եղբորորդին ճանաչեց դին և փաստաթղթերը դրեց գրպանում: Դիակը չենք տեսել, այն կնքվել է: Սարսափելի է, որ մենք նույնիսկ չէինք կարողանում տեսնել նրա դեմքը: Ո՛չ գլուխ, ո՛չ բազուկ, ո՛չ ոտք ուներ, ռումբը մասնատել էր նրա մարմինը: Մեզ համար երջանկություն է նաև գերեզման ունենալը: Նրա հայրը չկարողացավ անգամ մեկ տարի դիմանալ, երբ մարմինը տեղափոխեցին, նա սրտի կաթված ստացավ, մի քանի ամիս պահեցինք դեղամիջոցների շնորհիվ», - պատմում է Թեան:
Թամազի մահից հետո համազգեստը կրում է նրա կինը: 2009 թվականից աշխատում է Թբիլիսիի Ինժեներական գումարտակում:
«Ես 27 տարեկան այրի էի, երկու փոքր երեխաների հետ: Այս տարիքում որոշ մարդիկ նույնիսկ կյանք չեն սկսել: Բայց երբ դու հերոսի կին ես, մեծացնում ես հերոսի երեխաներին, պետք է համբերատար և ուժեղ լինես, ուրիշ ճանապարհ չունես»:
Թեան նշում է, որ ավագ սերժանտը սիրում էր ֆուտբոլ և նվերներ պատրաստել:
«Նա շատ էր սիրում ֆուտբոլը, ամեն ինչից բարձր էր գերադասում: Լավ էր խաղում: Երկու տարի սիրահարված էինք: Հանգիստ չէր տալիս, նույնիսկ կյանքում էր շտապում: 16 տարեկանում դարձա նրա կինը: Սիրում էր նվերներ բերել: Զայրանում էի, ասում, որ չեմ վերցնի, մի բեր, բայց միևնույն է բերում էր: Դեռ պահված ժամացույցներ ունեմ: Երբ լսեց այն մասին, որ սիրում եմ ծաղիկներ, սկսեց ավելի հաճախ նվիրել: Փոխարենը, հիմա ես եմ տանում ծաղիկներ նրա գերեզմանին, ստացվում է, որ ացնած տարիների համար փոխհատուցում եմ»:
Նրա մահից հետո օգոստոսյան պատերազմի հերոսին շնորհվել է մեդալ ՝ ռազմական արիության համար: Թամազի հայրենի Կոթելիա գյուղի պետական դպրոցը կոչվում է պատերազմի հերոսի անունով: Ախալքալաքի փողոցներից մեկը նույնպես անվանակոչվեց ավագ սերժանտի անունով:
2008 թվականի օգոստոսին տեղի ունեցած ռուս-վրացական պատերազմում զոհվել են Վրաստանի պաշտպանության նախարարության 169 աշխատակիցներ, Ներքին գործերի նախարարության 14 աշխատակիցներ և 224 քաղաքացիական անձինք:
Հրապարակվել է Վրաստանի Բաց հասարակության հիմնադրամների և Վրացական ռազմավարության ու զարգացման կենտրոնի (GCSD) ֆինանսական աջակցությամբ:Հեղինակի / հեղինակների կողմից տեղեկատվական նյութում հայտնված կարծիքը չի կարող արտացոլել հիմնադրամի և կենտրոնի դիրքորոշումը: Ըստ այդմ, «Բաց հասարակության հիմնադրամը» և «Վրացական ռազմավարության և զարգացման կենտրոնը» պատասխանատու չեն նյութի բովանդակության համար:
«Երբ սիրահարված էինք, ծաղիկներ էր նվիրում, հիմա ես եմ նրա գերեզմանին տանում. Օգոստոսյան պատերազմի հերոս
Տասներկուերորդ տարին է, ինչ Թեա Ջափարիձեն օգոստոսյան պատերազմի օրը ուղևորվում է ամուսնու գերեզման: Նա ասում է, որ օգոստոսի 9-ը նույնքան ծանր և զգացմունքային է, որքան ռուս-վրացական պատերազմի հերոսի ՝ Թամազ Մելիքիձեի մահվան առաջին և երկրորդ տարին:
Սալոմե Մելիքիձեն հինգ տարեկան էր, երբ մահացավ նրա հայրը՝ 32-ամյա Թամազ Մելիքիձեն: Փոքրիկ աղջիկը չէր կարողանում հասկանալ, թե ինչու է հենց նրա հայրը գնացել պատերազմ և ոչ թե մյուսների հայրերը: Երեխան դժվարանում էր համակերպվել, որ հայրը այլևս երբեք տուն չի վերադառնալու:
«Սալոմեն այնքան փոքր էր, միայն պատմությունների և նկարների միջոցով է ճանաչում հորը: Նա շատ էր տառապում, երբ լսեցինք մահվան մասին, լացում էի, կռվում էր ինձ հետ, ասում էր մի լացիր, եթե հայրիկը լիներ, կտեսնեինք նրան: Երկար ժամանակ նամակներ էր գրում և ձևացնում էր, թե ուղարկում է հորը, մինչ այսօր նկարները և նամակները պահել եմ: Գրել է, թե հայրիկ, կարոտում եմ քեզ, երբ ես գալու, սպասում եմ քեզ: Նկարի մոտ էր դնում, և երբ ես վերցնում էի նամակները, Սալոմեն հավատում էր, որ հայրն է տարել», - հիշում է Թեա Ջափարիձեն ՝ Թամազ Մելիքիձեի այրին, որը սպանվել էր ռուս զինվորների կողմից:
«Ուզում էր, որ երկրորդ երեխան տղա լինի: Ասում էր Սալոմեին՝ դու իմ տղան ես, իսկ նա պատասխանում էր, ես Թամազի տղան եմ»:
Սալոմեն և Մարիամը այժմ 21 տարեկան են: Նա ութ տարեկան էր, երբ հայրը մահացավ: Ասում է, որ այդ մասին շատ բան չի հիշում:
«Նա այնքան զբաղված և ծանրաբեռնված էր աշխատանքով, որ մենք հաճախ չէինք կարողանում միասին ժամանակ անցկացնել: Նա ծառայում էր Գորիում, իսկ մենք գյուղում էինք, դրա համար երբ գալիս էր գյուղ միայն մեզ հետ էր մնում», - հիշում է Մարիամ Մելիքիձեն:
Թամազ Մելիքիձեն ռուս-վրացական պատերազմի միակ մասնակիցն է Ախալքալաքից, ով չկարողացավ կենդանի վերադառնալ տուն: Նա ապրում էր Կոթելիա գյուղում և ուներ հինգ քույր-եղբայր: Ռազմական գործունեությունը սկսեց 2007 թվականից: Ի սկզբանե նա ընդգրկվեց Գորիի զրահապատ գումարտակում: Մոտ մեկ տարի էր անցել պետության անվտանգության համար ծառայելուց, երբ Ռուսաստանը սկսեց գրավել վրացական տարածքները:
« Օգոստոսի 6-ին արձակուրդի մեջ էր, երեկոյան եկել էր գյուղ: Գիշերվա ժամը 2-ին զանգահարեցին, ահազանգ էր: Ժամը յոթին իրերը հավաքեց և ասաց, որ երկու օրից կվերադառնա: Երկու օր անց նրա դին բերեցին», - ասում է Թամազի կինը ՝ Թեա Ջափարիձեն:
«Հիշում եմ` հեռանալուց առաջ հրաժեշտ տվեցի: Զանգահարեց մեզ, ասում էր, թե մի անհանգստացեք, ես լավ եմ և շուտով կվերադառնամ: Գիտեի, որ պատերազմ է, բայց գաղափար չունեի, որ հայրս մահացել է: Ցավոք, ավելի հստակ ոչինչ չեմ հիշում, ընդամենը 8 տարեկան էի: Հպարտ եմ և հպարտանում եմ հայրիկիս հերոսությամբ: Նա զոհաբերեց իր կյանքը հանուն հայրենիքի»,- ասում Մարիամ Զեդգինձեն:
Թե ինչպես է սպանվել Թամազ Մելիքիձեն – այս մասին գիտեն միայն Գորիի զրահաբազայի ռմբակոծությունից փրկված զինվորները: Երբ ռուսական ռմբակոծիչները առաջին անգամ հայտնվեցին զորամասի մոտ,կոթելիացի մարտիկը բակում թեթև վիրավորվել էր:
Նա մտել է կառույց ՝ ծանր վիրավորներին օգնելու համար, որի ընթացքում ռուսական օդուժը ձեռնամուխ եղավ երկրորդ օդային հարձակմանը: Ռումբի հետևանքով զոհվել է 19 զինծառայող, այդ թվում ՝ Թամազ Մելիքիձեն:
«Իմ եղբորորդին ճանաչեց դին և փաստաթղթերը դրեց գրպանում: Դիակը չենք տեսել, այն կնքվել է: Սարսափելի է, որ մենք նույնիսկ չէինք կարողանում տեսնել նրա դեմքը: Ո՛չ գլուխ, ո՛չ բազուկ, ո՛չ ոտք ուներ, ռումբը մասնատել էր նրա մարմինը: Մեզ համար երջանկություն է նաև գերեզման ունենալը: Նրա հայրը չկարողացավ անգամ մեկ տարի դիմանալ, երբ մարմինը տեղափոխեցին, նա սրտի կաթված ստացավ, մի քանի ամիս պահեցինք դեղամիջոցների շնորհիվ», - պատմում է Թեան:
Թամազի մահից հետո համազգեստը կրում է նրա կինը: 2009 թվականից աշխատում է Թբիլիսիի Ինժեներական գումարտակում:
«Ես 27 տարեկան այրի էի, երկու փոքր երեխաների հետ: Այս տարիքում որոշ մարդիկ նույնիսկ կյանք չեն սկսել: Բայց երբ դու հերոսի կին ես, մեծացնում ես հերոսի երեխաներին, պետք է համբերատար և ուժեղ լինես, ուրիշ ճանապարհ չունես»:
Թեան նշում է, որ ավագ սերժանտը սիրում էր ֆուտբոլ և նվերներ պատրաստել:
«Նա շատ էր սիրում ֆուտբոլը, ամեն ինչից բարձր էր գերադասում: Լավ էր խաղում: Երկու տարի սիրահարված էինք: Հանգիստ չէր տալիս, նույնիսկ կյանքում էր շտապում: 16 տարեկանում դարձա նրա կինը: Սիրում էր նվերներ բերել: Զայրանում էի, ասում, որ չեմ վերցնի, մի բեր, բայց միևնույն է բերում էր: Դեռ պահված ժամացույցներ ունեմ: Երբ լսեց այն մասին, որ սիրում եմ ծաղիկներ, սկսեց ավելի հաճախ նվիրել: Փոխարենը, հիմա ես եմ տանում ծաղիկներ նրա գերեզմանին, ստացվում է, որ ացնած տարիների համար փոխհատուցում եմ»:
Նրա մահից հետո օգոստոսյան պատերազմի հերոսին շնորհվել է մեդալ ՝ ռազմական արիության համար: Թամազի հայրենի Կոթելիա գյուղի պետական դպրոցը կոչվում է պատերազմի հերոսի անունով: Ախալքալաքի փողոցներից մեկը նույնպես անվանակոչվեց ավագ սերժանտի անունով:
2008 թվականի օգոստոսին տեղի ունեցած ռուս-վրացական պատերազմում զոհվել են Վրաստանի պաշտպանության նախարարության 169 աշխատակիցներ, Ներքին գործերի նախարարության 14 աշխատակիցներ և 224 քաղաքացիական անձինք:
Հրապարակվել է Վրաստանի Բաց հասարակության հիմնադրամների և Վրացական ռազմավարության ու զարգացման կենտրոնի (GCSD) ֆինանսական աջակցությամբ:Հեղինակի / հեղինակների կողմից տեղեկատվական նյութում հայտնված կարծիքը չի կարող արտացոլել հիմնադրամի և կենտրոնի դիրքորոշումը: Ըստ այդմ, «Բաց հասարակության հիմնադրամը» և «Վրացական ռազմավարության և զարգացման կենտրոնը» պատասխանատու չեն նյութի բովանդակության համար:
ამავე კატეგორიაში
სხვა სიახლეები
კვირის პოპულარული
ამინდის პროგნოზი
აბრეშუმის გზა
პარტნიორი მედიასაშუალებების მასალები
საინფორმაციო გამოშვება
რეგიონი
ამინდი
ახალციხე
-11
°C
ახალქალაქი
-14
°C
ასპინძა
-12
°C
ადიგენი
2
°C
ბორჯომი
-8
°C
თბილისი
-2
°C
აბასთუმანი
-13
°C
ბაკურიანი
-12
°C
ნინოწმინდა
-14
°C
ვალუტა
AMD
1000
7.2341
EUR
1
2.9842
RUB
100
2.7304
TRY
1
0.0814
USD
1
2.8448
მოცემული ვებ გვერდი „ჯუმლას" ძრავზე შექმნილი უნივერსალური კონტენტის მენეჯმენტის სისტემის (CMS) ნაწილია. ის USAID-ის მიერ დაფინანსებული პროგრამის "მედია გამჭვირვალე და ანგარიშვალდებული მმართველობისთვის" (M-TAG) მეშვეობით შეიქმნა, რომელსაც „კვლევისა და გაცვლების საერთაშორისო საბჭო" (IREX) ახორციელებს. ამ ვებ საიტზე გამოქვეყნებული კონტენტი მთლიანად ავტორების პასუხისმგებლობაა და ის არ გამოხატავს USAID-ისა და IREX-ის პოზიციას.
This web page is part of Joomla based universal CMS system, which was developed through the USAID funded Media for Transparent and Accountable Governance (MTAG) program, implemented by IREX. The content provided through this web-site is the sole responsibility of the authors and does not reflect the position of USAID or IREX.
ავტორის/ავტორების მიერ საინფორმაციო მასალაში გამოთქმული მოსაზრება შესაძლოა არ გამოხატავდეს "საქართველოს ღია საზოგადოების ფონდის" პოზიციას. შესაბამისად, ფონდი არ არის პასუხისმგებელი მასალის შინაარსზე.
The views, opinions and statements expressed by the author/authors and those providing comments are theirs only and do not necessarily reflect the position of the Foundation or the Center. Therefore, the Open Society Georgia Foundation and Georgian Center for Strategy and Development are not responsible for the content of the information material.
