ისევე როგორც ახალციხის სხვა სოფლების, ნაოხრების მოსახლეობაც თავს კარტოფილის მოყვანით და რეალიზაციით ირჩენს. ადგილობრივები ამბობენ, რომ ყველაზე ხშირად მოხმარებადი ბოსტნეული ბოლო დროს, მათთვის წამგებიან საქმედ იქცა. სათესლე მასალას სამ ლარად ყიდულობენ, თესენ, უვლიან, მორწყვაში ფულს იხდიან, შემდეგ კი გაყიდვა უჭირთ ან იძულებულნი არიან, დაბალ ფასად გაყიდონ.

„მოსავალს 70 თეთრად ვყიდით. აქ ცხოვრება ძვირია, მეტს ვხარჯავთ. ყველაფერს ვყიდულობთ, მაგალითად წყალი 1 საათი 10 ლარი ღირს“, - წუხს 92 წლის მარგარიტა მელქონიანი.

ამავე საკითხებზე ჩივის მარიტას თანასოფლელი, 55 წლის ვერონიკა ნაზარეტიანიც.

„კარტოფილის გასაყიდი ფასი არ გვაწყობს, სამუშაოც არ გვაქვს, რომ ვიმუშაოთ და ხელფასი გვქონდეს“, - ამბობს ვერონიკა ნაზარეტიანი.

ნაოხრებში ამბობენ, რომ წელს არც კარტოფილის მოსავალში გაუმართლათ. ზაფხულში სარწყავი წყლის არასაკმარისი დებეტის გამო, ნათესი გაუხმათ. ადგილობრივების თქმით, ეს პრობლემა სოფელს წლებია აწუხებს.

„თესლში ძვირს ვიხდით, რომ მოსავალი მივიღოთ, მაგრამ დათესილ ბოსტნეულს მორწყვაც სჭირდება. სოფელში სარწყავი წყალი არ გვაქვს“,- ყვება 49 წლის ქეროფ სუქასიანი.

ნაოხრებში, სოფლის მეურნეობის საქმეს ძირითადად, ხანშიშესულები აკეთებენ. ახალგაზრდები სამუშაოდ რუსეთში წავიდნენ. ქვეყნის დატოვების მიზეზად, მოსახლეობა სამუშაო ადგილების უქონლობას ასახელებს. მარგარიტა მელქოიანი ამბობს, რომ ახალგაზრდები სახლებში მხოლოდ დღესასწაულებზე ბრუდებიან, ისიც მცირე ხნით.

“რუსეთში ბევრი მიდის, აქ არავინ რჩება. დღესასწაულების დროს ჩამოდიან და უკან მალევე ბრუნდებიან“.

ოფიციალური მონაცემების მიხედვით, 2002 წელს სოფელში 748 კაცი ცხოვრობდა, 2014 წელს, ადგილობრივების რაოდენობა 260 კაცით შემცირდა. ორას კომლიან სოფელს წელს მხოლოდ ერთი პირველკლასელი ჰყავს.

„სამუშაო არ არის. უმეტესობა აქედან  წასულია. ახალგაზრდები სულ რუსეთში არიან. სადაც შესაძლებელია ფულის შოვნა, იქ მიდიან. საქართველოში ორი - სამი თვით ბრუნდებიან,  მშობლები აქ ჰყავთ. საქართველოში რომ საქმე იყოს, აქედან არავინ წავა“, - ამბობს მანას პოღოსიანი.

55 წლის ვერონიკა ნაზარეტიანი პენსიას ხუთ წელში აიღებს, თუმცა მანამდე სამუშაოს ისევ უშედეგოდ ეძებს.

“პენსიამდე რა უნდა ვქნა, არ ვიცი. აქ ვერ ვცხოვრობთ, ახალგაზრდები ამიტომაც მიდიან. სოფელში უმეტესობა ასაკოვანია, თითქმის ყველა მეორე სახლი დაკეტილია“, -  წუხს ვერონიკა ნაზარეტიანი.

ახალგაზრდების მსგავსად, საქართველოს დატოვება და რუსეთში სამუშაოდ წასვლა უნდა პეტროს მელქოიანსაც. ამბობს, რომ ემიგრაციაში ყოფნა მისთვის შედარებით მარტივი იქნება, რადგან თანასოფლელები გვერდით ეყოლება და სამუშაოსაც ადვილად ნახავს.

“ბევრი ხალხი მიდის. სამუშაო არ არის, აქ რატომ უნდა დარჩნენ? არც მე დავრჩები. საქართველოს პასპორტი მაქვს, მაგრამ აქ ყოფნა არ მინდა, ან ევროპაში, ან რუსეთში წავალ, მაგრამ რუსეთში ბევრი თანასოფლელი გვყავს“, - გვეუბნება ნაოხრების მკვიდრი პეტროს მელქოიანი.

სოფლად დარჩენილები ნაოხრებში თავშეყრის ადგილის მოწყობას ითხოვენ. იმისთვის, რომ დრო ერთად გაეტარებინათ, ხანშიშესულებმა საკუთარი სახსრებით, სოფლის შესასვლელში პატარა ჯიხური ააშენეს. ამბობენ, რომ ამ თხოვნით ადგილობრივ ხელისუფლებასაც არაერთხელ მიმართეს, თუმცა უშედეგოდ.

„ასაკოვან ხალხს დასაჯდომი ადგილი არ გვაქვს, დრო რომ ერთად გავატაროთ, ჭადრაკი ვითამაშოთ“, - ამბობს ქეროფ სუქასიანი.

ადგილობრივებისთვის სოფელში ღამით გადაადგილებაც პრობლემას წარმოადგენს. ნაოხრებში გარე განათება არ არის. ნათურა მხოლოდ სოფლის შესასვლელში და ცენტრალური გზაზეა დამონტაჟებული.

„მამაჩემი თითქმის 80 წლის კაცია, ღამე ვერ დადის, ფარანი ვუყიდე, რომ სახლამდე მოვიდეს. გვპირდებიან, რომ გააკეთებენ, მაგრამ არაფერი არ კეთდება“, - ამბობს ქეროფ სუქასიანი.ზამთრის მოახლოებასთან ერთად, ადგილობრივებს საზრუნავი ემატებათ. სოფელი გაზიფიცირებულია, თუმცა მოსახლეობის უმრავლესობა ისევ შეშით თბება. მიზეზად, მცირე ბიუჯეტს ასახელებენ. ბუნებრივი აირით გათბობისთვის თვეში საშუალოდ, 200 ლარი სჭირდებათ, ამ თანხაში კი ზამთრისთვის სამყოფი შეშის ნახევარს ყიდულობენ.

„გაზი ძვირია. ხელფასი არ გვაქვს. ერთი მანქანა შეშა 80 ლარი ღირს. ამიტომ შეშით ვთბებით“, - გვიყვება მანას პოღოსიანი.

გათბობასთან ერთად სოფელში სასმელი წყლის პრობლემაც დგას. მოსახლეობა ჩივის, რომ წყალს, რომელიც სოფელს მთიდან მიეწოდება, არასასიამოვნო სუნი აქვს და სასმელად უვარგისია.

„სასმელი წყალი არ გვაქვს, მთიდან მოდის და ისიც ცოტა. ბოთლში ცოტა ხნით რომ გააჩერო, საშინელი სუნი აქვს“, - ყვება ქეროფ სუქასიანი.

ახალციხის მუნიციპალიტეტის მერი ამბობს, რომ ნაოხრებში სარწყავი წყლის პრობლემა არ დგას. ზაზა მელიქიძის თქმით, სოფელს არც განათების პრობლემა უნდა აწუხებდეს. რაც შეეხება თავშეყრის ადგილს - მუნიციპალიტეტის პირველი პირი განმარტავს, რომ ინფრასტრუქტურული პროექტები ახალციხის სოფლებში ეტაპობრივად ხორციელდება.