ყოვლაწმინდა ღვთისმშობელმა 40 დღის მაცხოვარი ტაძარში მიიყვანა, სადაც მოხუცებულო სვიმეონი დახვდათ, რომელიც სამასი წელი ელოდებოდა ქრისტეს.

მრავალ ჩვილს შორის იცნო სვიმეონმა იესო, აიყვანა ხელში, მკერდში მიიყრდნო და ღვთიური დიდება აღუვლინა მას.

როდესაც მართალი სვიმეონი ძველი აღთქმის წიგნს თარგმნიდა იქ შეხვდა წინასწარმეტყველება, რომ ქალწული შობდა მხსნელს, წმინდა სვიმეონმა ჩათვალა, რომ შეცდომაა გაპარული და აპირებდა, „ქალწულის” ნაცვლად „დედაკაცი” ჩაეწერა, მაგრამ ამ დროს ანგელოზი გამოეცხადა, ხელი დაუჭირა და უთხრა: „ირწმუნე ამ სიტყვების და თავად დარწმუნდები მაგ ჭეშმარიტებაში. არ მოკვდები მანამ, სანამ არ იხილავ ყოვლადწმიდა ქალწულისაგან შობილ ქრისტე მაცხოვარს”.

ამ დღიდან მოყოლებული, სვიმეონი მესიის მოლოდინით ცხოვრობდა. და აი, ერთხელ, სულიწმიდამ აუწყა:

„აღდეგ, მოხუცებულო! რად ჰზი? აღდეგ და მირბიოდე ტაძრად, რამეთუ მოვიდა განმტევებელი შენი!”

მაშინვე ტაძრისაკენ გაეშურა სვიმეონი. მრავალ დედას შორის წმიდა მოხუცმა გამოარჩია ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელი, ხელში აიყვანა ყრმა იესო და შეჰღაღადა:

„აწ განუტევე, მონაჲ შენი, მეუფეო, სიტყჳსაებრ შენისა მშჳიდობით, რამეთუ იხილეს თუალთა ჩემითა მაცხოვარებაჲ შენი, რომელ განუმზადე წინაშე პირსა ყოვლისა ერისასა, ნათელი გამობრწყინებად წარმართთა ზედა და დიდებად ერისა შენისა ისრაელისა"

შემდეგ აკურთხა მართალი იოსები და ღვთისმშობელს წინასწარმეტყველურად მიმართა, რომ ჩვილს მომავალში დიდი ტანჯვა ელოდა. ამ სიტყვების მოსმენამ დედაღვთისმშობელს უდიდესი ტკივილი მიაყენა და როდესაც გაიგო ცნობა მაცხოვრის შეპყრობის შესახებ, გაახსენდა მართალი სვიმეონის სიტყვები და ისეთი მწუხარება იგრძნო, თითქოს მახვილი აძგერეს გულში.